birgün birgün bir çocuk...

önce "veronica ölmek istiyor"du.
uzunca bir zamandır okunmamıştı.
"...tanrı varsa;... bizi burada vakit harcamaya zorladığı için özür bile dileyebilir" e kadar göz de beyin de aynı hizadaydı.
sonra,
göz okudu,
beyin farklı şeyler düşündü.
göz okusun dedi, beyne bunu nasıl yapabildiğini sordu.

"Ten ve İz" okumalarına atladı birden.
orada
"İnsan mantıklı ya da rasyonel bir varlık değildir" yazıyordu
ve
"hiçbiri hastalık değildir, tersine herkes daha çok yaşamak ister".

"onunsa kırmızı bozuk para cüzdanında taşıdığı, küçük benzerleri arasından tesadüfen bulduğu beş senelik tanıdık kokusu vardı, gittiği her yere taşıdığı, arada yanında gibi hissetsin diye kapağını açıp gözlerini kapatıp kokladığı...
bu kadar rasyoneldi aslında; çünkü hepsi gayet de bilimsel açıklanabilir moddaydı. açıklayabilirdi hepsini; neden onu var ettiğini, heryere onunla gittiğini, neden uyurken de uyanıkken de kafasında bazı şeyleri canlandırdığını...

evet hepsi çok mantıklıydı. yanıbaşında duran

saat 0:22
10 temmuz
29,8 derece


bu durumda tek mantıksız olan saatin üstüne basıldığında aydınlatsın diye konan ışığın sürekli renk değiştiriyor olmasıydı.

Olmayan Kelimeler ajandasına kaydedilmesi gereken şeyler vardı. her gün yazılamıyordu artık bunlar. arada bomboş kalan koca iki hafta çizelgesini doldururken geçmişini yeniden yazıyordu bir nevi.

kaydını geçtiği iki haftanın ilkindeki olmayan kelimesi;

uzaklık anlayışı izafi:
kiosses (sibirya yakut dili) bir parça etin pişmesi için gereken zamanda alınan mesafe; krosa (sanskritçe) bağırdığında bir insanın sesinin ulaşabileceği mesafe; poronkusema (fince) geyiklerin hiç çiş yapmadan gidebildikleri mesafe. bizim de "bir sigara içimlik yol"umuz vardı ama...

diğer haftanın olmayan kelimesi;

mamihlapinatapai (şili, yaghan dili) aynı şeyi arzu eden iki kişinin hareketi karşı taraf başlatsın umuduyla birbirlerine yönellttikleri bakış; birbirine aşık olan ama ilk adımı atmaktan korkan kişiler arasındaki bakışma.

geçmiş o iki haftayı boş bıraktı..."