birgün birgün bir çocuk...

mesela dışarı çıkarsınız, herkes her yerde gayet rahat, gayet ortada, teşhirci... kendi evlerinde bukadar kapalı olmaları pek bi anlaşılmaz gelmekte azizim.
iki aydan sonra, haaala.
sıkı sıkıya kapalı aralık dahi bırakılmayan kapıların, perdelerin gerisi ötesi berisi hadi ama dedirtir insana.

vala şaşırıyorum bazen acaba çok mu uzak çok mu yakın oldu, çekip sarılmak mı yoksa iki metre uzak durmak mı gerekio bunların alanlarında gezinirken. tamam tek bir ülkedeyiz, burada ikamet etmekteyiz bi süredir ama bu ülke vatandaşı dışında, 3-5 farklı cins arkadaş sahibi olarak adaptasyonda farklı levellarda, daha bi kafa karmaşasının yaşanmakta olduğu bu durum, kültür şokuna sek ve duble sebebiyet verilmekte.

kimi iki yanağından öpüyoduk, kimin elini sıkıyoduk, kimine uzaktan işaret çakıoduk evet bu konularda biraz çakıyoruz şuaralar.

zaten konuşmalarda artık üç dil yaşanmakta. mecburen ingilizce ile araya zoraki öğrenme alıştırma endişesinden ispanyolca ve haydaaaaa nerden de çıkıverdi, havada yakalanamayan türkçe ünlem ve tek kelimelikler...

ha unutmadan haftasonu gelen peder ve alamancasından da sevgiler...