birgün birgün bir çocuk...

çok güzelmişşşş. ya görünmezliğin ya transparanlığın oluşumudur kendi içinde. ikisi elbet aynı değildir. nasıl göründüğünde yatmaz farkı. nasıl hissettirdiğinde ya da nasıl algılandığında da... içine dönüktür dedik ya karşıdaki görmez zaten. kalmışsa etkisi geriye, tam da durduğu yerdedir.


tam da durduğu yerdedir derken, görünen o ki bir ziyaretçi var mış! bilmem ki işte, çeşitli senaryolar olası. gözde+kafada+kulakta dile gelir hemen. hi ho gelmiş, bakmış, donmuş, kalmış ve yana yıkılmış. eller yukarda. kalp krizi mi bilinmez... hı hı filmlerde doğruymuş demekki bu tip işlemeler. ı-ıh süsleme değiller! kapıda süren dakikalar, efenim hoş sohbetler ertesi, tam da kapanıcakken kapılar, farkedile gelirmiş. amanınnnn anı... akabinde ıy uy falan filan işte. napiiim içten gelir o da, engellene ne kelime ki. dokunmak ne mümkün ama kurtulmak da lazım merhumdan. bi şut, anca odur elden gelen... şimdi toprağa da ulaştıramadık, açıkta -veranda mı ki adı- kalakalmış vaziyette. ıy uy devam...



dipcik odur ki; a hakkaten uçmak vakti de gelmiş :))) bir sevinmeler e çünkü iner inmez kokoreç+bira muhabbetini ayarladık bile...