birgün birgün bir çocuk...

yol tutuşum felakettir. yer, yön, iz kesinlikle bulamam. dahası tarif edemem edeni de sevmem çünkü dinleyemem. ne kadar çabaladıysam da olmuyor.
geçen gün ofisde telefonlara bakmak zorunda kaldığım zaman farkettiğim bir durum daha oldu ki o da telefon edenlerin kimlik bilgilerini de alamadığımdı :) beynim algılamıyor, sanırsam dinlemiyor eheh tekrar sormak ama tekrar algılayamamak işte bütün mesele bu... sonra da lan ben ne dicem şimdi diye kalıyorum neyseki asıl işim o değil de zor durumda kalmıyorum :D
nedenine gelince ben hep kafam çok dolu ya günlük şeylere ayırcak yeri yok diyorum. sonra yine ben tabi tabi diyorum.
neyse uzatmadan sıkıcı ofis zamanlarında cok da mühim bi iş olmayan karalamalar ama aslında kafamdaki anlatımlarıyla çok işler onlar :P
tek atış hakkım, tek can hakkım, atış serbest artık...