birgün birgün bir çocuk...

yenilerin esameleri okunurken suratlarda tebessümlerle hoplayıp zıplamalar eşliğinde... hele de evet nispetlik; yemek arası denize bi girip çıkiim diyebilmenin acaip ötesi güzelliği hem de kasım semalarında.

sonra evdenmez'e giden mezarlık yollarından geçerken her gün... yine günlerden birgün; duyulan bir yeni hayat biri, bir de hayatını yitiren birinin yol açtığı beyin hırpalanmalarında... en çok da yitirilen değil de yitirenin verdiği ses tonlarının iç acıtmaları... heh ne de ironik; hal bu ki buralar alabildiğine sakin akşamlarda...