birgün birgün bir çocuk...

sağ el, baş parmak dolayları... kesikler, anneden kalan domates doğrama tekniği...

yeni yeni misafirler de var. üstelik çok da sevmişler beni.

kaz, köpek, horoz seslenişleri arasında en anlamsız geleni, beş vakit ardındaki yayını kesmek için yapılan hamlenin iki dıt dıııt sesi. nası yani?

ha bir de battaniye altı okumalarına dalmış yarım gözlerle, içerden gelen pat sesi... sanki bişi olmicak gibi çekinmeden atılma ki aşırma vakaaalarına şu aralar çok rastlanır olmuş söylentileri... neyse ki sadece beeeembeyaz bir kedi. işin ilginci hiiiç de uğraştırmadan girdiği pencereden çıkması diil, çıktıktan sonra dönüp birkaç saniye gözlerin içine bakması... bu da illaki bişilerden bi anlam yakalama çalışmalarının neticesi...

beden incinmeleri biraz hafiflemişken- çatlak endişesini tam da atmışken- üstelik panoları bembeyaz evlerle çevrili mekanda sarı duvarlara daha yeni asmışken, üstlerinde sadece iki-üç not gezinirdi, notlardan birinde yazanı dinledim. şimdi.