birgün birgün bir çocuk...

başladılar yine. tam karşıda canlı performans denemeleri, açık ara pencereden sızmalarla seneleeeerdir gitmesek de dinleriz hesabı. valla programı hep aynı kişiler mi yapıyo onu dahi bilmiorum ama onların bilmedikleri de çok şey var; mesela programlarına hiç iştirak etmemiş birinin, sanki programı dinlermişcesine zaman zaman yaşadıklarıyla, maalesef fon olarak bütünleştirmesi durumunu. en fazla farketmedikleri bir ışıktır uzaktan onlar için. farketmedikleri dedim; demekki bişiiiicik diildir aslında neyse.

ne kadar da bencilliktir. aslında kimse dinlemiyo ki. sadece yine yine kendini dinliyo, cebindekilerle oynuyo sadece. efenim söze gelince büyüklerini ediyoruz hep, orası malum; yok canım fon değildir vs vs (kullanırım kardeşim - hayatın gerçeği işte vs'ler! bunu belki ilerde açarak tartışırız ben ve ben** ama hayat vs'lerle yaşanır olmuş, vs'lerden önce sıralananlar başrollerden çoktaaaan figüranlığa inişlerde bulunmuş, bizzat gördüm. neyse konuya dönüş parantez sonrası...)

kabul etmek gerek artık; yine sadece yaşananlar mevzubahis. yine sadece onları düşünmek var, üzülmek ya da sevinmek yine sadece ben'den ibaret.

kimse aslında gerçekten dinlemiyo, ben'den ötesi yok; sen'e geçemio ki burda sen asıl olan ben! salt, itaf edilen ben. ama hayat sadece ben'den ibaret di mi sadece ben!

**haa burda bi iç parantez daha açarak bulanmaları had safhadan korumak adına diplere çektim; artık pek bi heyecanı da kalmamış ben ve ben diye bişi kalmamış, bilinmezlik yok, bu güzel belki ama artık herşey için bi sorgu sual bi üstlenme durumu mevcut ki bu daha da zor. çünkü içlerde anlamsızlaştırmaya zemin hazırlanmış, yaklaşımlar kaçınılmaz o yöndeler, bu da heeep yanlışlar eksikler vs vs vs'ler haydi bakalıııım -